Enkele weken geleden, op vrijdagmiddag, kregen mijn collega Zinzi en ik in de loop van de middag een verwijzing voor een ernstig zieke man op de spoedeisende hulp. Of we als palliatief team nog iets konden betekenen voor deze heer en zijn echtgenote. Als palliatief team kijken we niet alleen naar de emotionele ondersteuning, maar er kunnen ook adviezen gegeven worden t.a.v. de lichamelijke zorg of binnen het sociale of existentiële domein.

Zodoende gingen we de gloednieuwe spoedeisende hulp op om aldaar kennis te maken met Jan Bakker. Zijn achternaam was tevens zijn beroep, maar daarover later meer. Jan had een fleece-trui aan met daarop duidelijk de volgende boodschap: UB-brains. Zinzi en ik troffen een ernstig zieke, stervende man aan die tegelijkertijd een enorme rust uitstraalde. Hij zat rechtop in bed, met een rustige oogopslag, en werd geflankeerd door zijn echtgenote en een vriendin. We raakten aan de praat over de ernst van de situatie en de  klachten die hij daarvan ervaarde. Toen ik op een bepaald moment gedurende dit gesprek aan Jan vroeg wat het emotioneel met hem deed antwoorde hij heel gebalanceerd dat hij gedurende zijn leven altijd al rekening had moeten houden met de dood. En nu deze voor de deur stond was hij daar eigenlijk niet zo van onder de indruk.

Dat had met het volgende te maken. Jan vertelde over zijn carrière bij de marine. Hij was gedurende lange periode werkzaam geweest als bakker en kok bij de onderzeedienst, dus op een onderzeeër. Jan was eraan gewend geraakt om zich tijdens werkuren op een bepaalde manier over te geven aan de diepte van de zee enerzijds en anderzijds de kracht en de techniek van de onderzeeboot. Immers als er ook maar iets fout gaat onder water, dan lijdt de bemanning daar onder. Alles moet dan ook kloppen. Jan vertelde dat er bij een eventuele evacuatie ook sprake is van een rangorde. Wie mag er eerst het schip verlaten, en wie komt daarna? Daarbij werd er rekening gehouden met de gezinssituatie en positie aan boord. Omdat Jan geen kinderen had, had hij zo’n lage plek in de rij dat er eigenlijk geen kans bestond dat Jan bij een calamiteit levend van boord zou komen.

En dus had Jan zich al heel lang geleden verzoend met de mogelijke gedachte van de eindigheid, en dat deze mogelijk eerder zou komen dan hij gewenst zou hebben. En nu kwam de dood alsnog, na zijn lange carrière onder water. Niet vaak kom je iemand tegen die er klaar voor is, iemand die zich écht op alle scenario’s heeft voorbereid. Maar Jan wel en dat maakte dan weer veel indruk op mij en Zinzi.

Jan had echt UB-brains en misschien nog wel meer een UB-ziel. Overgeleverd aan de woeste golven van het leven, niet wetende wat hem te wachten staat maar wel overal op voorbereid. Ik wens je een behouden vaart Jan. Het ga je goed.

Namens de geestelijke verzorging een hartelijke groet,
Ben Rumping

De Blog is geschreven met toestemming van de nabestaande van Jan, zijn echtgenote.