Willem is brandweerman in Amsterdam. Er zijn maar weinig mensen die bij een brand een gebouw binnenrennen om de bewoners te redden van een verschrikkelijk einde. Een brandweerman moet niet alleen fysiek in goede conditie zijn, maar ook alle alarmsignalen in zijn eigen lichaam kunnen negeren. Om zo, onder hoge druk, rustig te kunnen blijven nadenken en beslissingen te nemen. Dingen zelf oplossen.

En dat is precies wat er gebeurde toen het Willem een aantal maanden geleden in zijn rug schoot, bij het verzetten van een doos. Ik los dit zelf op, dacht hij. Hij hield dit vol, terwijl de pijn erger werd en er op een bepaald moment geen sprake meer was van een dragelijke situatie. Zelf oplossen en de pijn dragen kon Willem uiteindelijk niet meer volhouden. Ten einde raad liet hij een bloedonderzoek toe. De rugklachten bleken kanker, van dusdanige aard dat het meteen heel ernstig was.

De overgave van Willem aan het ziekteproces is bewonderenswaardig. De rust die hij samen met zijn vrouw Joke ervaart, is fijn en indrukwekkend, ook voor de mensen in zijn omgeving. Willem heeft in het ziekteproces de regie teruggenomen. Daar heeft zijn diepe geloof in God hem enorm bij geholpen. Hij vertelde dat heel beeldend. Het was alsof hij, na het krijgen van het slechte nieuws, voor een lange, donkere tunnel stond. Aan de randen van die tunnel stonden de mensen opeengepakt, als marktkooplui, schreeuwend om allerlei behandelingen aan te gaan. Maar aan het eind van die tunnel, in het licht, zag hij God, die hem de moed gaf om voor de kwaliteit van leven nu te gaan. Niet meer vechten, want dat is voorbij. Maar vanuit een dragelijke situatie zoveel mogelijk genieten van de dagen die nog komen.

En zo ervaren Willem en Joke het ook: de rust die ze ervaren is genade. De harmonie en contacten binnen de familie zijn liefdevol en warm. Willem is met de ambulance twee keer naar de kazerne geweest in Amsterdam om afscheid te nemen van ‘’zijn’’ jongens.
En daarmee helpt hij hen ook. Hij vertelde vanmorgen: Ik ben er beter aan toe dan hiervoor.

Willem heeft een besluit genomen dat ingaat tegen datgene wat een brandweerman normaal gesproken zou doen: een brandend huis binnengaan. Maar met dezelfde moed kiest hij voor iets anders. En daarmee is hij weer de baas geworden over het proces. De regie terugpakken bleek mogelijk, door te vertrouwen op God.
Zodoende passen de volgende woorden goed bij Willem:

Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand.
Moedig sla ik dus de ogen, naar het onbekende land (LvK 913).

Een hartelijke groet,
namens de geestelijke verzorging,

Ben Rumping

N.B. Deze BLOG is tot stand gekomen met toestemming van de patiënt.

Meer ervaringsverhalen