Vanwege de leeftijd van mijn kinderen ben ik genoodzaakt om, vooral in de auto, te luisteren naar hedendaagse popmuziek. Of naar Bert en Ernie. Met die laatste twee heb ik overigens geen enkel probleem. Sterker nog: zij hebben juist een nieuw, geweldig album uitgebracht. Maar de hedendaagse popmuziek is wat mij betreft nogal inwisselbaar. Toch vond ik gedurende de lange autorit deze zomer nog een pareltje in de grijze massa. MEAU zingt: ‘Een nacht als deze wordt nooit te laat. We rennen het leven, het leven achterna.’

Direct was ik weer terug in mijn eigen kindertijd. Met grote regelmaat gingen wij naar de Schoorlse zandduin. Met familie, vrienden of vanuit de kerk. Voor wie daar niet bekend is: Schoorl heeft een eigenaardige dorpskern, omdat aan het dorpsplein de grootste zandduin van Nederland grenst. Als klein ventje moest je dan eerst de lange tocht naar boven maken, wat behoorlijk tegenviel. Maar niets is leuker op die leeftijd dan je om te draaien zodra je de top hebt bereikt en, nadat je op adem bent gekomen, met enorme vaart naar beneden te rennen.

Dit ging met zo’n snelheid dat mijn benen, en die van veel andere kinderen, het tempo niet meer konden bijbenen. En dus kwam je onvermijdelijk rollend in het zand terecht, soms plat op je gezicht, tot stilstand halverwege de duin. Tot hilariteit, maar ook tot ongenoegen van mijn ouders, die al dachten aan de rijdende zandbak op de weg naar huis.

Het leven achterna rennen, tot je strompelend en struikelend tot stilstand komt, is ook de ervaring van veel patiënten. Zij worden in het ziekenhuis behandeld of hebben een gebeurtenis meegemaakt die hun leven op zijn kop heeft gezet. Ze voelen de noodzaak om, gezien de diepe kwetsbaarheid die ze hebben ervaren, anders om te gaan met de tijd die hun nog rest of opnieuw is gegeven.

En dus rennen veel mensen het leven achterna. Op krukken, in de rolstoel of opnieuw rechtop staand. Dingen die eerst voor later gepland stonden, worden nu gedaan. Alles wordt veel bewuster beleefd en er wordt minder rekening gehouden met de ‘wat als’ of met de balans die normaal gesproken in de gaten wordt gehouden. Want veel van deze mensen hebben haast. Ze hebben meegemaakt dat het leven in een oogwenk anders kan zijn, dat morgen niet vanzelfsprekend is.

Mijn ervaring is dat ook de mensen die in de zorg werken hier een stukje van meekrijgen. We werken continu met mensen die deze ervaring met ons delen, en dus raken wij ook besmet met deze gedachten. Een voordeel misschien wel, want van uitstel komt vaak afstel.

Of zoals Bert en Ernie in hun instantklassieker Maak er wat van zingen: ‘Maak er wat van, als je ontevreden bent, nou doe er dan wat an. Maak er wat van, moet je maar eens kijken wat je allemaal niet kan.’

Hartelijke groeten,
Namens de geestelijke verzorging
Ben Rumping

Meer ervaringsverhalen