We worden om verschillende redenen gevraagd om met patiënten in gesprek te gaan. Soms wil iemand gewoon even praten, en ontstaat daaruit een mooi en diep gesprek. Maar soms vraagt een arts of collega ons om met iemand te praten omdat diegene moeilijk te motiveren is na een operatie of ingrijpende gebeurtenis. Zulke gesprekken gaan vaak over draagkracht, hoeveel iemand aankan.
De echte vraag is dan vaak: waarom wil ik eigenlijk herstellen?

Veel mensen, vooral ouderen, hebben niet meer dezelfde motivatie om volop te leven. Ze zeggen vaak: “Het is goed zolang het nog gaat, maar als het stopt, is dat ook goed.”
Het leven voelt voor hen soms als hardlopen in het donker.

Hardlopen is vooral leuk als het licht is, tenminste, dat vind ik.
Gisteravond trok ik met tegenzin mijn hardloopschoenen aan toen de kinderen op bed lagen. Ik ging mijn ‘winterrondje’ lopen, in het donker. In je eentje rennen van lantaarnpaal naar lantaarnpaal is al niet zo gezellig. En in de omgeving boven Alkmaar, in West-Friesland, is het in de herfst en winter extra somber.
Lange wegen, lege velden vol boerenkool (denk ik), en dan richting het winkelcentrum Broekerveiling, om daarna af te slaan naar Sint Pancras. Alles bij elkaar voelde het nogal zinloos.
Gelukkig bestaan er podcasts waarin Maarten van Rossem over de wereld vertelt, anders was ik waarschijnlijk al omgekeerd. De motivatie om te lopen moet in deze maanden dus echt uit mijzelf komen.
En dan vraag ik mij soms af: waarom loop ik eigenlijk in het donker langs de velden?

In beweging blijven, opstaan na een val of revalideren is makkelijker als het leven nog veel te bieden heeft.
Jonge mensen hebben haast; ziek zijn past niet in hun drukke leven.
Jonge ouders kunnen ook niet ziek zijn, want ze hebben veel verantwoordelijkheden. Zij denken nooit: “Ik hoef niet te revalideren” of “Ik sla dit onderzoek wel over.” Ze hebben een sterke motivatie om beter te worden, omdat ze het leven willen oppakken.

Bij ouderen is dat anders.
Steeds meer dingen om hen heen veranderen of verdwijnen. Soms is de partner overleden. Dan is er niet meer dat gevoel van samen thuis. Natuurlijk wil iemand nog wel naar huis, maar het voelt anders, meer als de herinnering aan vroeger.
Of iemand kan niet meer zelfstandig naar buiten, omdat hij of zij altijd hulp nodig heeft. Dat maakt het moeilijker.

En dan komt de vraag: waarom doe ik dit eigenlijk nog? Leven.
Heeft het nog betekenis? Heb ik nog genoeg kracht om door te gaan?
Sommige mensen besluiten dat dit niet zo is.
Voor hen voelt het leven als hardlopen in het donker maar dan zonder schoenen, zonder Maarten van Rossem, en zonder het vooruitzicht dat het ooit weer lente wordt.
Ze missen de motivatie en kiezen er bewust voor om te stoppen, om de schoenen aan de wilgen te hangen.

Met vriendelijke groet,
Namens de Geestelijke Verzorging
Ben Rumping

Meer ervaringsverhalen